14 Apr Sarlat-la-Canéda – een beetje geschiedenis
Sarlat-la-Canéda – zeg maar Sarlat – is zo’n beetje het Brugge van de Périgord: heel het oude stadscentrum staat vol met in stijl gerenoveerde gebouwen. Sarlat kent de grootste concentratie aan geklasseerde monumenten in heel de Dordogne. Ik durf best stellen dat iedereen die bij ons op vakantie komt, minstens één keer naar Sarlat trekt, maar dikwijls zelfs nog vaker. Veel van onze gasten willen zowel Rocamadour als Sarlat bezoeken, en na wat studiewerk en kaartlezen komen ze vanzelf tot de conclusie dat Souillac in dat opzicht een uitstekende uitvalsbasis blijkt.
Sarlat-©Luc-Fauret-Photographe
Een abdij als motor achter het ontstaan van Sarlat
Het verhaal van Sarlat start in de middeleeuwen, wanneer benedictijner monniken er een abdij optrekken. De legende vertelt dat ze de gronden ooit al, in de 5de eeuw, van Clovis zelf gekregen hadden. De oudste tekst waarin sprake is van de abdij dateert echter uit de 9de eeuw, en die tussenliggende 400 jaar kunnen voor wat bijkleuring hebben gezorgd.
Sarlat-©Luc-Fauret-Photographe
Vreemde constructies in Sarlat
Het klooster boert goed, en tegen de 12de eeuw is het een heus bedevaartsoord. In 1147 krijgen ze zelfs Bernardus van Clairvaux over de vloer, een hele eer. Uit die tijd dateert de bouw van de meest bizarre constructie in het centrum van Sarlat, de Lanterne des Morts. Wat het gebouw precies moest voorstellen en waarom het de vorm heeft die het heeft, is niet geweten. Sommigen denken dat het ter nagedachtenis aan het hoogvereerde bezoek is, en noemen de toren daarom nog steeds de Tour Saint Bernard. Anderen menen er de hand van de Tempeliers in te herkennen, ook al wordt dat door weinig concreets gestaafd. Wij noemen de toren de Suppo en wie hem kent weet waarom.
Het economisch welvarende Sarlat
De stad die omheen de abdij groeide stond onder voogdij van de abt. In de 13de eeuw was er al sprake van 6000 inwoners, wat in die tijd niet niks was. Sarlat was toen een welvarende stad, met een zeer actieve burgerij die eind de eeuw na een officiële scheiding van machten, steviger het heft in eigen handen kan nemen. De wekelijkse markten in Sarlat trokken, net zoals tegenwoordig, ontzettend veel volk.
De neergang van Sarlat
Maar dan komt de 14de eeuw, met zijn honderdjarige oorlog en de vlakbij gelegen Dordogne langs waar de grens tussen Frankrijk en Engeland voortdurend bevochten wordt. Sarlat zelf blijft door de jaren heen voornamelijk Frans grondgebied, maar het is wachten tot het einde van de oorlog, in 1453, alvorens de ingestorte economie weer een beetje begint aan te trekken.
Sarlat – Maison de la Boëtie – ©Luc-Fauret-Photographe
Renaissance in Sarlat
Tegen die tijd zijn de (restanten van) de romaanse en gotische gebouwen in Sarlat nogal démodé en in het opnieuw welvarende Sarlat trekken particulieren in de loop van de eeuw die volgt schitterende renaissance gebouwen op. Eén van de bekendste en prachtigste voorbeelden is het geboortehuis van de humanist Etienne de la Boëtie, vriend van Michel de Montaigne. Etienne de la Boëtie speelde geruime tijd bemiddelaar in de conflicten tussen katholieken en protestanten, maar kon niet verhinderen dat de geschillen uiteindelijk ook in Sarlat tot een heuse godsdienstoorlog escaleerden.
Sarlat – ©Luc-Fauret-Photographe
Opnieuw gezellig winkelen in Sarlat
Eenmaal terug in vredestijd wist Sarlat zich eens te meer snel te herstellen. De markten en jaarmarkten trokken al snel weer veel volk uit de wijde omtrek. Begin 19de eeuw realiseert men zich echter dat het tijd is om grote investeringen te doen, wil de stad haar economische potenties nog verder zien groeien. Sarlat moet dringend beter ontsloten worden, en men beslist om dwars doorheen de stad een route départementale aan te leggen. Die Traverse loopt lijnrecht door de stad… en wordt tegenwoordig tijdens de zomermaanden weer voor alle gemotoriseerde verkeer gesloten, om ruim baan te laten voor de vele bezoekers te voet!